Siedziba Powiatowego Zespołu Szkół w Łopusznie mieściła się w pałacu rodu Dobieckich, który budowany był w latach 1897-1905 według projektu W. Marconiego. Dobieccy rezydowali w Łopusznie do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny pałac służył Niemcom za magazyn gospodarczo – żywnościowy. Po zakończeniu działań wojennych pałac przejęły władze państwowe i przekazały resortowi oświaty.
W roku szkolnym 1948/49, dzięki staraniom władz oświatowych i miejscowej społeczności, przeprowadzono kapitalny remont pałacu z przeznaczeniem na szkołę podstawową. Dzięki temu budynek ten nie podzielił losu pałacu z Lasocina, który uległ prawie całkowitej dewastacji. Interwencja u najwyższych władz państwowych w Warszawie pozwoliła na utworzenie szkoły średniej na wsi, co przez długi czas było ewenementem. W roku szkolnym 1950/51 zapadła decyzja o utrzymaniu klas licealnych. Zorganizowano dwie klasy ósme jako pierwsze licealne. W budynku funkcjonuje szkoła podstawowa i liceum ogólnokształcące. W latach sześćdziesiątych przeprowadzono kapitalny remont suteren i poddasza. W roku szkolnym 1966/67 wprowadzono ośmioklasową szkołę podstawową i oddzielono ją od liceum ogólnokształcącego. Sieć szkół nie była wówczas tak gęsta jak obecnie i dlatego w krótkim czasie liceum zyskało popularność w powiecie a nawet w województwie. Dokumenty z tamtych lat wskazują, że łopuszański ogólniak znany był uczniom z okolic: Chmielnika, Buska, Przedborza, Morawicy, Małogoszcza, Krasocina, Nowej Słupi, Radoszyc. W latach 1982-1996 pałac poddano generalnemu remontowi, dzięki któremu odzyskał dawną świetność.
Dnia 8 czerwca 1999 roku na pięćdziesięciolecie istnienia szkoła otrzymała imię Kardynała Karola Wojtyły. W 2002 roku został utworzony Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 5. Obecnie w Zespole funkcjonuje: liceum ogólnokształcące, technikum technologii żywności, technikum hotelarskie, technikum informatyczne, technikum usług fryzjerskich, technikum mechaniczne, technikum elektroniczne, technikum mechatroniczne, technikum architektury krajobrazu, technikum budowlane, technikum geodezyjne, technikum handlowe, zasadnicza szkoła zawodowa kształcąca w zawodach: elektromechanik pojazdów samochodowych, monter zabudowy i robót wykończeniowych w budownictwie, stolarz; Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych oraz Szkoła Policealna dla Dorosłych Technik BHP i Technik Turystyki Wiejskiej.
Liceum Ogólnokształcące im. Kardynała Karola Wojtyły
Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 r. w Wadowicach, jako syn Karola emerytowanego porucznika, byłego legionisty i Emilii z Kaczorowskich (zmarła 13.04.1929 r.). Karol miał starszego brata Edmunda, który w dwa lata po otrzymaniu tytułu Doktora Wszechnauk Lekarskich zmarł na skutek zarażenia się szkarlatyną od podopiecznych w bielsko-bialskim szpitalu (5.12.1932) oraz siostrę, która zmarła gdy była jeszcze niemowlęciem.
Mały Karol rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej im. M. Wadowity w Wadowicach w 1926 r. Tutaj również uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego, które ukończył w 1938 r. Po zdaniu matury Karol Wojtyła wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa i zamieszkał u rodziny. Jesienią tego roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na filologii polskiej. Zaprzyjaźnił się wtedy z późniejszymi pisarzami Wojciechem ¯ukrowskim, Tadeuszem Hołujem. związał się ze studenckimi kołami zainteresowań, uczestniczył w spotkaniach autorskich początkujących literatów, brał udział w zajęciach teatralnych. Powstały wtedy także jego własne utwory literackie – „Ballady beskidzkie” i „Dawid – renesansowy psałterz”.
Po wybuchu drugiej wojny światowej Karol Wojtyła udał się z ojcem pieszo na wschód. Dotarli aż pod San, jednak po kilku dniach wrócili do Krakowa. 2 listopada 1939 r. Karol zapisał się na II rok studiów. Po aresztowaniu przez gestapo grona profesorskiego i likwidacji Uniwersytetu (6.11.1939) rozpoczął prace jako goniec sklepowy (marzec 1940) a następnie jako robotnik w Fabryce Sody Solvay w Krakowie (1940 – 1944). Dla Karola Wojtyły okres wojny to lata ciężkiej pracy w i nauki – od października 1942 r. brał udział w tajnych kompletach teologicznych Seminarium Archidiecezji Krakowskiej oraz lata współpracy z Teatrem Rapsodycznym, kierowanym przez Mieczysława Kotlarczyka. W czasie wojny zmarł również ojciec Karola Wojtyły. Wydarzenie to bardzo silnie wpłynęło na jego psychikę (18.02.1941).
Po zakończeniu wojny 1 listopada 1946 r. Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie z rąk księcia Adama Stefana Kardynała Sapiehy. Swą pierwszą mszę św. młody kapłan odprawił w romańskiej krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. Kilka dni później ks. Karol Wojtyła wyjechał na dalsze studia do Rzymu. Po powrocie do kraju jego pierwszą parafią była mała miejscowość Niegowić koło Gdowa (1948). Następnie pracował w Krakowie w parafii św. Floriana. Przez wszystkie lata pracy duszpasterskiej i naukowej (od 1.XII.1956 r. był zastępcą profesora i pracownikiem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego prowadząc wykłady z etyki) ks. Karol Wojtyła kontynuował swoją twórczość literacką (używał pseudonimu Andrzej Jawień) oraz utrzymywał kontakt z Teatrem Rapsodycznym.
W sierpniu 1958 r. ks. Karol Wojtyła otrzymał nominację na biskupa pomocniczego w Krakowie. Jako biskup bardzo mocno zaangażował się w sprawę budowy kościoła w Nowej Hucie, zainicjował i uczestniczył w pracach Instytutu Rodziny (późniejsze samodzielne studium przy Papieskiej Akademii Teologicznej), publikował wiele prac z zakresu teologii, etyki, filozofii oraz literatury, aktywnie uczestniczył w życiu Kościoła Powszechnego biorąc udział w kolejnych sesjach Soboru Watykańskiego II. 18 stycznia 1964 r. ks. bp Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem ordynariuszem krakowskim. Od tego czasu wzmożył kontakty z kościołami lokalnymi całej Archidiecezji Krakowskiej, włączył się w przygotowania do uroczystości 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego a przede wszystkim jubileuszu Milenium Narodu Polskiego, uczestniczył nadal w pracach Vaticanum II. 29 maja 1967 r. abp Karol Wojtyła otrzymał wiadomość o powołaniu go przez ojca św. Pawła VI do Św. Kolegium Kardynalskiego. Rozpoczął się dla kardynała Wojtyły okres jeszcze intensywniejszej pracy dla Kościoła i wiernych. 16 października 1978 r. Karol Kardynał Wojtyła wybrany został 263 Następcą św. Piotra i przyjął imię Jan Paweł II. Ojciec św. Jan Paweł II wypełniał pontyfikat nieustanną służbą dla Kościoła Powszechnego pielgrzymując na wszystkie kontynenty i niemal do wszystkich krajów świata, nauczając przez encykliki, adoracje, listy pasterskie, spotykając się z wiernymi czy wreszcie czyniąc zwyczajną posługę kapłańską przy ołtarzu i w konfesjonale. Do dziś, choć cały świat zna jego imię chyli czoła przed jego autorytetem, z wielkim oddaniem zmagał się z chorobą i wypełniał swój los, nieustannie apelując o pokój, Prawa Człowieka, wiarę, nadzieję, miłość.
Jan Paweł II od początku lat 90 cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież ustanowił nawet Światowy Dzień Chorego.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie.
Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu.
7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II
Nowa siedziba Powiatowego Zespołu Szkół w Łopusznie
Rok szkolny 2019/2020 uczniowie Powiatowego Zespołu Szkół w Łopusznie rozpoczęli w nowoczesnym, doskonale wyposażonym budynku przy ulicy Kasztanowej.
Umowę dotyczącą budowy szkoły podpisano uroczyście w dniu 1 czerwca 2017r.
Dnia 14 czerwca 2018r. podpisano akt erekcyjny i wmurowano kamień węgielny pod budowę nowej szkoły. Akt erekcyjny umieszczono w specjalnej tubie i wraz z kapsułą czasu wmurowano w fundament powstającej placówki. Prace budowlane i wykończeniowe trwały od czerwca 2018r. do sierpnia 2019r. Na stronie internetowej szkoły systematycznie zamieszczano fotorelację z budowy. Dnia 2 września 2019r. odbyło się uroczyste otwarcie nowej siedziby szkoły połączone z nadaniem sztandaru oraz powiatową inauguracją roku szkolnego 2019/20.
Na parterze budynku znajdują się: administracja, strefa dyrektorska, zaplecze sanitarne i magazynowe, sala fitness, siłownia, pracownia fryzjerska, gabinet psychologa, pracownia gastronomiczna, część kuchenna z zapleczem, sala konsumpcyjna; na pierwszym piętrze – sale informatyczne i pracownie: projektowa, budowlana, rysunku technicznego, ekonomiczna, obsługi gości i konsumenta, hotelarska; na drugim piętrze – pracownia chemiczna, matematyczna, biologiczna, biblioteka, pracownie językowe, komputerowe. Część obiektu (na parterze) stanowi sala gimnastyczna wyposażona w trybuny oraz boiska.
Budynek posiada atrium, windę i jest w pełni przystosowany dla osób niepełnosprawnych. Powierzchnia użytkowa nowego budynku szkoły wynosi prawie 7 tys. m2.