Patron

    Karol Wojty³a przyszed³ na ¶wiat 18 maja 1920 r. w Wadowicach, jako syn Karola emerytowanego porucznika, by³ego legionisty i Emilii z Kaczorowskich (zmar³a 13.04.1929 r.). Karol mia³ starszego brata Edmunda, który w dwa lata po otrzymaniu tytu³u Doktora Wszechnauk Lekarskich zmar³ na skutek zara¿enia siê szkarlatyn± od podopiecznych w bielsko-bialskim szpitalu (5.12.1932) oraz siostrê, która zmar³a gdy by³a jeszcze niemowlêciem.

{mosimage}

    Ma³y Karol rozpocz±³ naukê w Szkole Powszechnej im. M. Wadowity w Wadowicach w 1926 r. Tutaj równie¿ uczêszcza³ do Pañstwowego Gimnazjum Mêskiego, które ukoñczy³ w 1938 r. Po zdaniu matury Karol Wojty³a wraz z ojcem przeprowadzi³ siê do Krakowa i zamieszka³ u rodziny. Jesieni± tego roku rozpocz±³ studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagielloñskiego na filologii polskiej. Zaprzyja¼ni³ siê wtedy z pó¼niejszymi pisarzami Wojciechem ¯ukrowskim, Tadeuszem Ho³ujem. zwi±za³ siê ze studenckimi ko³ami zainteresowañ, uczestniczy³ w spotkaniach autorskich pocz±tkuj±cych literatów, bra³ udzia³ w zajêciach teatralnych. Powsta³y wtedy tak¿e jego w³asne utwory literackie – „Ballady beskidzkie” i „Dawid – renesansowy psa³terz”.

    Po wybuchu drugiej wojny ¶wiatowej Karol Wojty³a uda³ siê z ojcem pieszo na wschód. Dotarli a¿ pod San, jednak po kilku dniach wrócili do Krakowa. 2 listopada 1939 r. Karol zapisa³ siê na II rok studiów. Po aresztowaniu przez gestapo grona profesorskiego i likwidacji Uniwersytetu (6.11.1939) rozpocz±³ prace jako goniec sklepowy (marzec 1940) a nastêpnie jako robotnik w Fabryce Sody Solvay w Krakowie (1940 – 1944). Dla Karola Wojty³y okres wojny to lata ciê¿kiej pracy w i nauki – od pa¼dziernika 1942 r. bra³ udzia³ w tajnych kompletach teologicznych Seminarium Archidiecezji Krakowskiej oraz lata wspó³pracy z Teatrem Rapsodycznym, kierowanym przez Mieczys³awa Kotlarczyka. W czasie wojny zmar³ równie¿ ojciec Karola Wojty³y. Wydarzenie to bardzo silnie wp³ynê³o na jego psychikê (18.02.1941).

{mosimage}

    Po zakoñczeniu wojny 1 listopada 1946 r. Karol Wojty³a przyj±³ ¶wiêcenia kap³añskie z r±k ksiêcia Adama Stefana Kardyna³a Sapiehy. Sw± pierwsz± mszê ¶w. m³ody kap³an odprawi³ w romañskiej krypcie ¶w. Leonarda w katedrze na Wawelu. Kilka dni pó¼niej ks. Karol Wojty³a wyjecha³ na dalsze studia do Rzymu. Po powrocie do kraju jego pierwsz± parafi± by³a ma³a miejscowo¶æ Niegowiæ ko³o Gdowa (1948). Nastêpnie pracowa³ w Krakowie w parafii ¶w. Floriana. Przez wszystkie lata pracy duszpasterskiej i naukowej (od 1.XII.1956 r. by³ zastêpc± profesora i pracownikiem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego prowadz±c wyk³ady z etyki) ks. Karol Wojty³a kontynuowa³ swoj± twórczo¶æ literack± (u¿ywa³ pseudonimu Andrzej Jawieñ) oraz utrzymywa³ kontakt z Teatrem Rapsodycznym.

{mosimage}

    W sierpniu 1958 r. ks. Karol Wojty³a otrzyma³ nominacjê na biskupa pomocniczego w Krakowie. Jako biskup bardzo mocno zaanga¿owa³ siê w sprawê budowy ko¶cio³a w Nowej Hucie, zainicjowa³ i uczestniczy³ w pracach Instytutu Rodziny (pó¼niejsze samodzielne studium przy Papieskiej Akademii Teologicznej), publikowa³ wiele prac z zakresu teologii, etyki, filozofii oraz literatury, aktywnie uczestniczy³ w ¿yciu Ko¶cio³a Powszechnego bior±c udzia³ w kolejnych sesjach Soboru Watykañskiego II. 18 stycznia 1964 r. ks. bp Karol Wojty³a zosta³ mianowany arcybiskupem ordynariuszem krakowskim. Od tego czasu wzmo¿y³ kontakty z ko¶cio³ami lokalnymi ca³ej Archidiecezji Krakowskiej, w³±czy³ siê w przygotowania do uroczysto¶ci 600-lecia Uniwersytetu Jagielloñskiego a przede wszystkim jubileuszu Milenium Narodu Polskiego, uczestniczy³ nadal w pracach Vaticanum II. 29 maja 1967 r. abp Karol Wojty³a otrzyma³ wiadomo¶æ o powo³aniu go przez ojca ¶w. Paw³a VI do ¦w. Kolegium Kardynalskiego. Rozpocz±³ siê dla kardyna³a Wojty³y okres jeszcze intensywniejszej pracy dla Ko¶cio³a i wiernych. 16 pa¼dziernika 1978 r. Karol Kardyna³ Wojty³a wybrany zosta³ 263 Nastêpc± ¶w. Piotra i przyj±³ imiê Jan Pawe³ II. Ojciec ¶w. Jan Pawe³ II wype³nia³ pontyfikat nieustann± s³u¿b± dla Ko¶cio³a Powszechnego pielgrzymuj±c na wszystkie kontynenty i niemal do wszystkich krajów ¶wiata, nauczaj±c przez encykliki, adoracje, listy pasterskie, spotykaj±c siê z wiernymi czy wreszcie czyni±c zwyczajn± pos³ugê kap³añsk± przy o³tarzu i w konfesjonale. Do dzi¶, choæ ca³y ¶wiat zna jego imiê chyli czo³a przed jego autorytetem, z wielkim oddaniem zmaga³ siê z chorob± i wype³nia³ swój los, nieustannie apeluj±c o pokój, Prawa Cz³owieka, wiarê, nadziejê, mi³o¶æ.

    Jan Pawe³ II od pocz±tku lat 90 cierpia³ na postêpuj±c± chorobê Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ust±pienia z funkcji, które nasila³y siê w mediach zw³aszcza podczas kolejnych pobytów papie¿a w szpitalu, pe³ni³ j± a¿ do ¶mierci. W lipcu 1992 przeszed³ operacjê w celu usuniêcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego d³ugoletnie zmagania z chorob± i staro¶ci± by³y osobistym przyk³adem g³oszonych na ten temat pogl±dów, w których podkre¶la³ godno¶æ ludzkiego cierpienia i odnosi³ je do mêki Chrystusa. 13 maja 1992 papie¿ ustanowi³ nawet ¦wiatowy Dzieñ Chorego.

{mosimage}

    Nag³e pogorszenie stanu zdrowia papie¿a rozpoczê³o siê 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesi±ce ¿ycia Jan Pawe³ II wiele dni spêdzi³ w szpitalu i nie udziela³ siê publicznie. Przeszed³ grypê oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolno¶ci oddechowej. W czwartek 31 marca tu¿ po godzinie 11, gdy Jan Pawe³ II uda³ siê do swej prywatnej kaplicy, wyst±pi³y u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury cia³a do 39,6°C. By³ to pocz±tek wstrz±su septycznego po³±czonego z zapa¶ci± sercowo-naczyniow±. Czynnikiem wywo³uj±cym by³a infekcja dróg moczowych w os³abionym chorob± Parkinsona i niewydolno¶ci± oddechow± organizmie.

    Uszanowano wolê papie¿a, który chcia³ pozostaæ w domu. Podczas mszy przy jego ³o¿u, któr± Jan Pawe³ II koncelebrowa³ z przymkniêtymi oczyma, kardyna³ Marian Jaworski udzieli³ mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu ¶mierci, o godzinie 7.30 rano, papie¿ zacz±³ traciæ przytomno¶æ, a pó¼nym porankiem przyj±³ jeszcze watykañskiego sekretarza stanu kardyna³a Angelo Sodano. Pó¼niej tego samego dnia dosz³o do gwa³townego wzrostu temperatury. Oko³o godziny 15.30 bardzo s³abym g³osem papie¿ powiedzia³: „Pozwólcie mi i¶æ do domu Ojca”. O godzinie 19 wszed³ w stan ¶pi±czki, a monitor wykaza³ postêpuj±cy zanik funkcji ¿yciowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdzi³ ¶mieræ Jana Paw³a II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wy³±czono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmar³ 2 kwietnia 2005 po zakoñczeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwsz± sobotê miesi±ca i wigiliê ¦wiêta Mi³osierdzia Bo¿ego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ci±gu ostatnich dwóch dni ¿ycia nieustannie towarzyszyli mu wierni z ca³ego ¶wiata, ¶ledz±c na bie¿±co wiadomo¶ci dochodz±ce z Watykanu.